Klik op de onderstaande muzieklink om nog beter in de sfeer te komen:https://www.youtube.com/watch?v=4E7XHOotTX0EPISODE 27
Haar jonge maar gecompliceerde leventje was heel even blijven stilstaan. Ze had zonet alles wat haar belemmerde om zichzelf te zijn, losgelaten. Nog maar kort geleden gaf haar lichaam signalen die ze eerst niet kon plaatsen, maar die tijdens het afgelopen half uurtje hun volle betekenis hadden gekregen. Bovendien was door deze ervaring haar onschuldige kindertijd afgesloten en was ze aan een nieuw hoofdstuk begonnen.
Marie opende de ogen alsof ze ontwaakte vanuit een diepe droom. Ze werd overvallen door een oneindig gevoel van tederheid toen ze het naakte lichaam van William bewonderde. Ze streelde hem door zijn halflang gekrulde hoofdharen en gaf hem een sensueel kusje op de mond. Hij genoot er zichtbaar van en hij bewoog één hand in de richting van de plek waar hij haar maagdelijkheid had doorprikt. …”Heb ik je pijn gedaan?”… ,vroeg hij aarzelend. Marie liet een diepe zucht. …”Het is een zalige, zoete pijn lieverd die ik voor de rest van mijn leven wil blijven koesteren!”…
Ze stonden beiden op het punt om het nog eens over te doen, toen ze plots het geluid van een sleutel in de kamerdeur hoorden. Marie had nog net de tijd om zich onder de lakens te verstoppen en met een wild bonzend hart wachtte ze af wie er was binnengekomen. Er volgde eerst een korte, ijzingwekkende stilte die uiteindelijk doorbroken werd door een verbaasde William. …”Giorgio! … Ik dacht dat je terug naar Italië was vertrokken?”… “Ik moest je eerst nog de sleutel teruggeven, maar ik zie dat je er intussen al vlug werk van gemaakt hebt om mij snel te vergeten!”… Marie herkende onmiddellijk het accent van Wiliam’s ex-vriendje, de zoon van Maestro Paganini. Ze kon niet naakt uit het bed komen. Dan zou de ongewenste bezoeker ongetwijfeld haar tweeslachtigheid opmerken en dat geheim wilde ze enkel voor haar grote liefde bewaren. Anderzijds voelde het aan als laf om de ganse tijd als een hoopje ontucht verdoken onder de lakens te blijven. Ze kwam langzaam boven water en enkel haar blozend gezicht werd nu zichtbaar voor Giorgio die zich eerder verwacht had aan een kamerjongen of in het beste geval aan één van de knappe officieren die er in het hotel rondliepen. …”Wel wel mijn beste William, je hebt je tot vrouwen bekeerd, of zal ik zeggen eerder tot jonge meisjes!”… Zonder enige schaamte kwam William poedelnaakt het bed uit en nam hij de sleutel uit de hand van zijn ex. …”We hebben dit reeds uitgepraat, jij en ik. Ga nu en draag je verlies als een echte man!”… Marie kreeg een akelige deja vu en ze vreesde voor een handgemeen zoals dat dertien jaar geleden was voorgevallen en noodlottig was geëindigd voor de vriend van haar broer. Giorgio bewaarde gelukkig zijn koelbloedigheid en uitte zich enkel met bitsige woorden. …”Wat zal mijn vader ervan denken als ik hem vertel dat zijn beschermeling niet alleen een vioolvirtuoos is maar ook nog een kinderverkrachter blijkt te zijn? Ik denk dat jouw jonge carrière hierbij tot een onvoorzien spoedig einde dreigt te komen!”… Ook William wilde dit incident niet laten ontsporen en hij antwoordde kalm en beheerst: …”Mijn beste, deze jonge vrouw is de liefde van mijn leven en zij zal mij op artistiek vlak alleen maar meer inspireren!”… “Dat kan ik alleen maar voor je hopen!”… zei Giorgio enigszins lacherig en hij richtte zich tot Marie. …”Signorina, ik ga jullie echt niet langer lastigvallen, maar weet dat deze knappe bink je in een oogwenk zal laten vallen van zodra de eerste lekkere piemel nog maar in zijn buurt komt!”… Met een luide slag trok hij boos de deur achter zich toe die William onmiddellijk terug in het slot draaide.
…”Mijn God, die gaat jouw toekomst in gevaar brengen! Hadden we niet beter wat langer gewacht om toe te geven aan onze begeerte?”… Marie voelde zich schuldig en toen ze haar kleedje terug wilde aandoen, trok William haar eerst dicht tegen zich aan. …”Luister liefje, met of zonder maestro, niets of niemand zal er ooit in slagen om een wig tussen ons beiden te drijven!”…
Ze hadden nog slechts een uurtje om in alle onschuld te kunnen arriveren bij het ouderlijke huis van Marie die zich haastte om haar aangezicht wat bij te poederen en haar rode kaakjes te camoufleren. William stak ondertussen zijn map met partituren in de vioolkist, propte wat reservekleren in een draagtas en kort daarop wandelden ze samen op de boulevard richting residentie Dupont-d’Amarque.
Wordt vervolgd.
Alle voorgaande episodes zijn terug te vinden via de volgende link:
http://deachtsteprins.blogspot.be/
Klik op de onderstaande muzieklink om nog beter in de sfeer te komen:https://www.youtube.com/watch?v=Yb3XAP0c8WU
EPISODE 26
De uitbundigheid van zonet had plaats gemaakt voor een ijzige stilte. Marie hield het hoofd naar beneden gericht zodat niemand haar waterige ogen kon zien. Het was de eerste keer dat iemand van buiten haar gesloten familiekringetje op de hoogte was van haar ware identiteit en geslacht. Ze had zich nog nooit zo onzeker en beschaamd gevoeld en ze kreeg de indruk dat alle mensen in de orangerie misprijzend op haar neerkeken. Alsof haar tweeslachtigheid nu open en bloot tentoon gespreid werd, hield ze haar frêle handen bovenop haar genitaliën. God, waarom had ze toch dat stomme ding tussen de benen hangen?
William was volop aan het bekomen van de shock van zijn jonge leven. Hij dacht aan zijn homofiele nonkel die zijn leven had gegeven voor de liefde. Een pure liefde voor de man die een rechtstreekse bloedband had met het persoontje waarop hij in een oogwenk stapel geworden was. Zonder het te weten was hij gevallen voor een halve jongen – half meisje, iemand die hij nooit meer wilde loslaten.
Hij bood haar voorzichtig een zakdoek aan. …”Droog je tranen lieverd, er is helemaal geen probleem! Dacht je dat ik je de rug zou toekeren omdat je een piemeltje hebt? Integendeel! … schat ik had tot gisteren een relatie met een jongen. Jij bent voor mij verdorie een Godsgeschenk! Jij bent mijn redding! Met jou aan mijn zijde kan ik de wereld aan en niemand hoeft ooit te weten wie of wat je echt bent!”… Marie’s ontreddering sloeg meteen over in hoop. Ze streelde zijn hoofd en gaf hem een kort kusje op de mond. Hun eerste echte zoentje dat bij beiden door merg en been ging. Toch bleef er nog altijd een stukje van die schaamte hangen. Terwijl William haar hand vasthield, keek ze schuchter om zich heen. Dit was niet echt de plek voor romantische rendez-voustjes, maar blijkbaar had niemand iets gemerkt van hun kleine amoureuze escapade. Er werden nog twee Parisiens besteld en bij het klinken had William zijn welbespraaktheid volledig teruggevonden. …”Mijn allerliefste Marie, het is inderdaad het lot dat ons heeft samengebracht. Wat ik voor je voel is met geen woorden te beschrijven. Jij bent mijn prins en ook mijn prinses, een geheim tussen ons dat ik voor altijd wil koesteren!”… Marie voelde zich helemaal warm worden en het was niet de limonade die daarvoor verantwoordelijk was. …”En jij bent mijn engel uit Engeland die mij met zijn viool betoverd heeft en die mijn bizarre leventje zin heeft gegeven!”… Ze zaten nu wel echt dicht tegen elkaar aan. Een wat oudere dame had het deze keer wel opgemerkt en gaf met de elle boog een tikje aan haar man die net aan zijn dikke sigaar trok en daardoor een vlok witte as op de broek kreeg. Het deed die mevrouw blijkbaar denken aan vervlogen tijden toen de liefde voor haar nog een onontgonnen passioneel avontuur betekende. Er verscheen een nostalgische glimlach op haar gezicht terwijl haar gezelschap zich nors bekommerde om de opgelopen schade op zijn pantalon. Het kon de twee tortelduifjes niet bommen wat er rondom hen gebeurde tot William vroeg of ze zich thuis nog geen zorgen begonnen te maken over waar ze zolang bleef. …”Ach schat, ik heb de ganse namiddag, als we maar om 19 uur terug zijn voor het diner.”… “Ja maar ik wil toch niet bij jullie binnenkomen en meteen aan tafel bijschuiven. Ik ga beter nu op mijn kamer de hoogstnoodzakelijke spullen bijeenzoeken, de rest kom ik morgen wel ophalen. Kom je even mee?”…
Marie dacht meteen aan de strenge woorden van haar moeder om niet op de kamer te komen. Anderzijds wilde zij geen moment meer van hem wijken en na een korte aarzeling besloot ze om toch maar even mee te gaan.
Van zodra de deur achter hen sloot, nam William haar stevig vast en kuste haar minutenlang met volle overgave. Hij trok haar ongeduldig op het bed en zijn zoekende hand verdween onder haar kleedje. Marie liet het allemaal gewillig gebeuren en ze liet een kreetje van genot toen hij zachtjes haar intieme delen streelde. Het duurde niet lang vooraleer zij vol van begeerte de kleren van zijn lijf rukte en zij op haar beurt genoot van wat zijn mooie lichaam te bieden had. Hij werd één met zijn geliefde prinses die zich volledig aan hem gaf. Geen mens noch God kon hen verwijten dat ze van hetzelfde geslacht waren…
Wordt vervolgd
Klik op de onderstaande muzieklink om nog beter in de sfeer te komen:https://www.youtube.com/watch?v=bR3N1yBEGbw
EPISODE 25
Het leek alsof de lente nu voor goed besloten had om in Parijs te blijven. Marie holde de trappen op en af als een bezetene. Telkens kwam ze met een ander kleedje de keuken binnengestormd en vroeg ze haar moeder om raad. …”Gaat hij deze mooi vinden…of zou ik niet beter die rode met bloemetjes dragen?”… De andere twee meisjes in huis amuseerden zich kostelijk met kleine plagerijtjes eigen aan puberende jonge dametjes. …”Zorg maar dat je een propere broek aanhebt of houden Engelse ladies er misschien andere hygiënenormen op na?”… Marie besteedde nauwelijks aandacht aan de onzin die Claire en Sylvie uitkraamden. Voor haar telde momenteel maar één ding: Er was een héél belangrijk persoon in haar leventje gekomen.
Er was afgesproken dat ditmaal Leonore haar zou vergezellen naar het hotel waar William verbleef, maar opa D’Amarque had haar de week voordien al gevraagd om die dag samen met Sofie een nieuwe collectie bontmantels te komen keuren. Het zag er dus even naar uit dat Marie nog een dagje langer op haar honger zou moeten zitten. Leonore botste aan tegen een gloedgolf van verontwaardiging en liet haar uiteindelijk toch maar alleen gaan. Wat zou er uiteindelijk in het deftige Savoie kunnen mislopen? Net voor Marie wilde vertrekken nam Leonore haar nog even stevig bij de arm. …”Je komt niet op de hotelkamer en je spreekt hem enkel aan de receptie of in één van de salons! Begrepen meisje?”…
Met veel te grote passen voor een jonge vrouw, ging ze de boulevard op. Het Savoie was op ongeveer 20 minuutjes wandelafstand, zij deed het op de helft van de tijd. Een beetje buiten adem, kwam ze voor de wachtofficier te staan die haar nog herkende van de dag voordien. …”Wel mademoiselle, komt u weer op de thee?”… Marie knikte een beetje verlegen en de man liet haar zonder verdere plichtplegingen doorlopen naar de onthaalbalie. …”Kan u meneer Lawson laten weten dat Marie Dupont hem graag wil spreken?”… Ondanks haar jeugdige leeftijd klonk ze heel kordaat waardoor de receptionist geen moment twijfelde aan haar integriteit. ”Mister Lawson is in bespreking in de orangerie juffrouw! U kan hier even op hem wachten als u dat wenst.”… Het wachten leek wel een oneindigheid te duren. Haar handen waren klam geworden van het zweet en ze wreef nog eens discreet over haar kin om er zeker van te zijn dat die enkele baardharen niet waren teruggekomen. …”Mijn God, hoe zal William reageren op mijn vermeende mannelijkheid? …ik moet hem zo snel mogelijk met de waarheid confronteren en hopen dat het niet slecht afloopt!”… Ze zat daar minutenlang en wat ongemakkelijk te mijmeren in één van de nochtans luxueuze zetels van de inkomhal toen ze plots een bekende stem hoorde. …”Marie, wat doe jij hier? Oh liefste het spijt mij dat je hebt moeten wachten, maar ik had een meeting met mijn maestro over het concert van volgend weekend.”… Het was amper één dag geleden dat ze elkaar gezien hadden en toch was het alsof ze elkaar altijd al gekend hadden. Een braaf kusje op de wang, was al waaraan zij zich durfden wagen. Meer dan dat zou omwille van hun jeugdige leeftijd wel eens tot een publiek schandaal kunnen leiden en zij hadden allebei een reputatie te verdedigen. Marie die van haar ouders en William was net aan een veelbelovende carrière als muzikant begonnen.
Toen Marie hem het nieuws vertelde over de mogelijkheid om bij hen te komen logeren, stond hij sprakeloos met de handen voor de mond. …”Ik…ik ga dus voortaan altijd heel dicht bij jou kunnen zijn?”… “Ja lieverd, en als je wil mag je zelfs vandaag al bij ons intrekken!”… Marie kon bijna zelf niet geloven wat ze aan het vertellen was. William nam haar bij de hand, trok haar mee de orangerie in en vroeg de ober hen twee glazen limonade Parisien te brengen. …”En…euh garçon… is het mogelijk de limonade in champagneglazen te serveren? Wij hebben iets te vieren!”… “Maar natuurlijk monsieur, het bien être van onze klanten ligt ons nauw aan het hart!”… zei de man lachend.
Marie begon zich in de chique omgeving voor het eerst als een echte prinses te voelen en in de feiten was ze dat ook, alleen haar vriendje wist nog van niets. De andere aanwezigen in het salon konden duidelijk horen hoe het verliefde koppeltje met de glazen klonk en sommigen begonnen zich af te vragen wat die twee toch wel heel jonge mensen te bedisselen hadden.
Marie nipte met korte gedistingeerde teugjes van haar ‘Parisien’ terwijl ze bedacht dat het stilaan hoog tijd werd om open kaart te spelen. …”Weet je nog dat ik je gisteren zei dat het lot ons heeft samengebracht? Door de omstandigheden kon ik echter niet afmaken wat ik je echt wilde vertellen.”… William voelde zich gekluisterd aan haar lippen en wilde geen woord missen van wat ze te zeggen had. …”Ik ben geboren in Mont Saint Duprez, dat zal je waarschijnlijk wel bekend in de oren klinken.”… Het was duidelijk dat William die naam liever niet hoorde uitspreken. …”Maar Marie, dat… dat is waar mijn nonkel bijna dertien jaar geleden vermoord is geworden!”… “Klopt lieverd en het was mijn vader die destijds de opstand tegen het koningshuis leidde en die de moordenaar van je nonkel mee veroordeeld heeft.” … “Nu begin ik te begrijpen wat je bedoelde met het lot dat ons samenbracht!”… zei William verwonderd. …”Wacht, ik heb je nog meer verbazende dingen te vertellen! Jouw nonkel was namelijk verliefd op mijn broer!”… “Moment lieverd… nu kan ik even niet meer volgen. Ik heb gisteren je zus Sylvie gezien… jij hebt toch geen broer, dacht ik en… de vriend van mijn nonkel was een zoon van de toenmalige koning. Hoe kon hij dan jouw broer zijn?”… Marie twijfelde even vooraleer ze naar de kern van het verhaal ging. …”Jean en Leonore hebben mij geadopteerd toen ik nog een baby-prinsje was. De rest van mijn familie is gevlucht voor de revolutionairen.”… “Maar zei je nu net ‘prinsje’… of bedoelde je…” William verzeilde van de ene verbazing in de andere. …”Ja schat en ik hoop dat je me niet laat vallen omdat ik je de waarheid vertel.”… Er rolde een traantje over haar wang toen ze verder ging. …”Ik kan je niet aan het lijntje houden door je niet te onthullen dat ik de achtste prins van Duprez-Lagasse ben en dat ik als jongen geboren ben!”…
Wordt vervolgd
Klik op de onderstaande muzieklink om nog beter in de sfeer te komen:https://www.youtube.com/watch?v=7E-RTI-H2oI
EPISODE 24
Voor Marie was het theekransje in de Savoie meer dan geslaagd te noemen. De jongeman waarop ze stapelverliefd was geworden, bleek duidelijk ook gevoelens voor haar te hebben en Sylvie had olie op het vuur gegooid door hem logies aan te bieden. Er zou daarover de komende dagen nog grondig gediscussieerd worden, maar door de manier waarop tante Sofie was ingenomen door de charmante William, zou dit wel eens snel geregeld kunnen worden. Bij die gedachte voelde het voor Marie aan alsof er haar een gans nieuw leven te wachten stond. Maar er waren nog zo veel dingen die William over haar niet wist. Zou zij als transmeisje nog altijd in de smaak vallen bij een jongen die homo is en hoe zou hij reageren op hun gemeenschappelijk verleden? Het zag er allemaal vrij spannend uit, maar dat ze er ten volle voor wilde gaan, daar bestond geen twijfel over.
…”Gaan we de kat bij de melk zetten? Het zijn verdomd allebei mannen! Zolang ik leef, zal ik nooit toestaan dat dit een huis van ontucht en sodomie wordt!”… De familie was net aan het diner begonnen, toen Sofie de vrijstaande logeerkamer ter sprake bracht. Jean klopte woest met beide vuisten op tafel waarna Marie wenend de eetkamer verliet en de trappen opbolde. Ze had misschien wel wat weerwerk verwacht vanwege haar stiefvader, maar aan een radicale afwijzing had ze niet gedacht. …”Wist je Jean dat wij bijna moreel verplicht zijn om deze jongen te helpen?”… Leonore probeerde de druk van de ketel te halen en zo wist iedereen aan tafel meteen dat Wiliam een neef was van de man die destijds door kardinaal Verfaille vermoord werd op de dag van de revolutie in Mont Saint Duprez. Jean kalmeerde toen hij de naam van zijn thuisland hoorde vernoemen. …”Maar waarom heb je mij dat niet eerder verteld? Het was onder mijn toezicht dat de moordenaar van de nonkel van die violist werd terechtgesteld!”… “Tot op vandaag lieverd, weet William niet wie wij zijn. Marie en ikzelf legden onmiddellijk het verband toen wij zijn naam op het programma van het concert zagen staan”…
Jean liet een diepe zucht, stond recht en nam het onaangeroerde bord van zijn dochter mee naar boven. Leonore en Sofie waren duidelijk opgelucht en alsof er geen vuiltje aan de lucht was geweest, vroeg Sylvie zich af vanaf wanneer er zeven borden op tafel zouden staan.
Jean klopte zachtjes op de slaapkamerdeur en zette het bord op Marie’s nachttafeltje. …”Je moet iets eten schat!… en ik kom me verontschuldigen voor daarnet. Je moeder heeft mij verteld wie William is.”… Ze kwam langzaam tevoorschijn vanachter haar hoofdkussen en bekeek hem met grote natte ogen. …”Papa, het is alsof mijn broer die ik nooit gekend heb, mijn hart en ziel heeft overgenomen!”…”En William weet nog niet dat jij zijn jongste broer, enfin…zusje, bent?”…”Neen, ik stond op het punt het hem te zeggen toen hij mij opbiechtte dat hij homo is en dat hij zijn vriendje heeft verlaten omwille van mij.”… “Hij is dus verliefd op jou, maar dat wil ook zeggen dat jij wel degelijk op jongens valt!”… “Ik besef dat je het daar moeilijk mee hebt papa en het is de eerste keer dat ik die gevoelens heb, maar ik weet dat het juist is.” …”En weet hij al dat je in feite… een jongen bent?”… Marie knikte van niet. Jean streelde over haar hoofd, iets wat hij tot dan toe nog nooit gedaan had. Hij had altijd stilletjes gehoopt dat hij toch nog ooit een zoon zou hebben en dat Marie enkel door een fase ging. De laatste ontwikkelingen deden die hoop voor goed verdwijnen. …”Maar Marie, je bent nog zo jong meisje!”… Het was de eerste maal dat hij haar “meisje” noemde en dat gaf haar een immens gevoel van bevrijding. In feite had zij voordien nooit een gesprek gehad met haar stiefvader over haar seksualiteit. …”Luister, ik zal met je tante de modaliteiten bespreken om die William onderdak te geven. Je mag hem morgen in het hotel gaan opzoeken om hem het nieuws te melden en als hij wil mag hij meteen met je meekomen. Maar ik wil absolute discretie tussen jullie beiden!”… Marie werd bijna gek van vreugde. Ze legde haar hoofd op zijn borst en nu rolden er tranen van geluk. …”Ik zal jullie nooit ten schande brengen, lieve papa!”…
Wordt vervolgd
Klik op de onderstaande muzieklink om nog beter in de sfeer te komen:https://www.youtube.com/watch?v=ASB6hFUat4g
EPISODE 23
In een hoekje van de majestueuze glazen veranda stond een ronde tafel gedekt met het chicste theeservies dat Marie ooit gezien had. Er waren vier plaatsen voorzien. William had blijkbaar niet verwacht dat de meisjes door hun tante zouden gechaperonneerd worden. Ondanks zijn jeugdige leeftijd regelde William dit ongemakje als was hij een volleerde gastheer met jaren ervaring op het palmares. …”Mijn excuses mevrouw d’Amarque, ik had op voorhand moeten weten dat de jongedames niet zonder zulke charmante begeleiding op mijn uitnodiging zouden ingegaan zijn!”…Ook hier scoorde hij nogmaals punten bij Sofie die zich gewillig bij de hand liet begeleiden naar een vrije zitplaats….”Zeg maar Sofie mijn beste!”…
Het was Claire die als eerste opmerkte dat er in feite nog iemand op het appel ontbrak. …”Ik spreek niet zozeer voor mijzelf, eerder voor mijn nichtje Sylvie die niet goed durft vragen of jouw Italiaanse vriend er vanmiddag ook nog bij komt zitten.”… Sylvie voelde zich duidelijk geprovoceerd en gaf haar nicht onder tafel een ferme tik tegen het been. …”Giorgio laat zich verontschuldigen, hij… voelde zich vandaag niet zo lekker, maar hij heeft mij jullie de groeten laten overbrengen.”… Het was aan niemand ontsnapt dat de overigens vlotte William deze keer een beetje naar zijn woorden moest zoeken. Tante Sofie die altijd en overal een onmiddellijk doorzicht heeft in delicate situaties, wist dat dit het moment was om een ander onderwerp aan te snijden. …”Oh mijn beste William, wij hebben gisteren met de ganse familie zodanig genoten van wat jullie ons in de opera gegeven hebben!”… En terwijl iedereen bediend werd met een heerlijk geurende kop kruidenthee, voegde Sylvie er aan toe:…”Het was inderdaad buitengewoon, maar ik vrees dat ons Marie maar door één enkel hoogtepunt werd bekoord!... De klanken van uw viool hebben mijn zusje de ganse nacht wakker gehouden!”… William moest er hartelijk om lachen en hij raakte met zijn hand zonder dat iemand het kon zien zachtjes de knie van Marie. Haar hart bonsde van verlangen en haar lichaam reageerde met kippenvel en alweer… een spontane erectie. Ondanks de wijze raad van haar moeder om zichzelf nog niet bloot te geven, voelde ze een onweerstaanbare drang om hem haar gevoelens kenbaar te maken. …”William, vergeef deze meisjes hun al te jeugdige voortvarendheid. Dit is hun allereerste rendez-vous, begrijpt u? Als u ons even wil verontschuldigen, Sylvie, Claire en ikzelf gaan even onze neus bijpoederen!”… Sofie was kenbaar niet erg opgezet met de laatste opmerkingen en begeleidde de twee nichtjes duidelijk tegen hun zin naar de toiletruimte.
Marie en William waren nu even alleen. …“Je bent zo stil vandaag! Is er iets dat je me wil vertellen zonder dat de anderen er iets van meepikken?”… Marie voelde het warm en koud worden tot zij zich realiseerde dat dit een uitgelezen en wellicht de enige kans was om een tipje van haar sluier te lichten. …”Het lot heeft ons samengebracht, mijn liefste William!” Ze schrok van zichzelf dat ze hem ‘liefste’ had durven noemen en net toen ze wilde beginnen vertellen over haar homofiele broer, nam William discreet haar hand vast. …”Weet je mijn o zo mooie Marie, dat de reden waarom Giorgio hier niet is, alles met jou te maken heeft! Ik had nooit gedacht dat ik ooit op een meisje zou vallen tot ik je gisteren tegen het lijf liep. Giorgio en ik waren een homokoppel en we hebben vannacht zodanig veel ruzie gemaakt dat hij vanmorgen terug naar Italië is vertrokken”… Marie wist niet wat ze te horen kreeg, maar ze voelde wel een ongemeen zware opluchting. …”Dus…jij bent homo…je slaapt… met jongens!...” Ze liet een diepe zucht waaruit William niet kon opmaken dat dit voor haar het beste was wat haar vandaag kon overkomen. …”Inderdaad, ik vond het mijn plicht je hier van op de hoogte te brengen. Je zal mij nu waarschijnlijk als een viezerik beschouwen en dat is je volste recht, maar vergeet nooit dat jij het meisje bent dat ooit mijn hart heeft gestolen!”… “Je vergist je lieverd…ik zal je nooit vergeten!”…
Ze stonden op het punt elkaar een zoen te geven toen Sofie en de andere twee meisjes terug kwamen aanschuiven. Die waren blijkbaar flink de les gespeeld geweest want geen van beiden loste ook maar één woord. …”Hier lijkt het wel te klikken!”… zei Sofie met een knipoogje naar Marie. Het jonge transmeisje nam voorzichtig terug wat afstand terwijl er een ondeugend glimlachje op haar gezicht verscheen. …”Mevrouw Sofie, met alle respect, ik ben zwaar onder de indruk van de charmes van deze jongedame en ik hoop van harte om jullie na vandaag nog eens te mogen ontmoeten.!”… “Marie is wel nog erg jong mijn beste William, maar zolang het binnen de grenzen van het fatsoen gebeurt denk ik niet dat haar ouders enig bezwaar zullen hebben. Maar vertel eens, u bent toch een rondreizend artiest. Ik veronderstel dat uw verblijf in Parijs slechts tijdelijk is.”… “Neen toch niet mevrouw, er is mij een vaste betrekking aangeboden bij het orkest van de opera. Ik ben dus van plan mij in deze stad te vestigen en daarom zoek ik momenteel ook een betaalbaar onderkomen.”… Sylvie doorbrak onmiddellijk haar stilzwijgen. …”Tante, wij hebben toch nog een kamer over?”… “Dat is waar lieverd, maar daar ga ik niet alleen over.”… Marie en William keken elkaar aan alsof het reeds beklonken was. …”Ik wil mij geenszins opdringen, maar een dergelijk voorstel zou ik met buitengewone interesse overwegen!”…
Wordt vervolgd
Klik op de onderstaande muzieklink om nog beter in de sfeer te komen:https://www.youtube.com/watch?v=6z0__7sfNm0
EPISODE 22
Het weer speelde niet echt mee op die zondag in mei. Het was rond de middag gaan miezeren over de stad met een onophoudelijke druilerige motregen waar een mens doornat van wordt. Een groot contrast met de stralende ochtendzon waarin Marie bloempjes had geplukt om de ontbijttafel mee te versieren.
Door de regen vroeg ze zich af of de rijstkorrels waarmee ze haar borstjes opvulde de gewenste vorm zouden behouden. Iemand die niet op de hoogte van de situatie zou zijn en haar voor de spiegel zou bezig zien om haar boezem in de correcte positie te manoeuvreren, zou wellicht de wenkbrauwen fronsen. Plots verstijfde ze, alsof haar uit het niets een groot ongeluk was overkomen. Ze keek wat dichterbij in de spiegel met de kin vooruit en ze zag en voelde een drietal witte haartjes die wat harder aanvoelden dan haar mooie lange hoofdharen. …”Mon Dieu, ik ben een baard aan het kweken!”… mompelde ze verbouwereerd. Wat als William dit zou merken? Diep ontgoocheld liet Marie zich op de grond zakken en ze bleef daar roerloos zitten. Even later kwam Leonore de kamer binnen. …”Schat, ben je bijna…” Ze maakte haar vraag niet af toen ze het meisje als een hoopje ‘tristesse’ gehurkt op de vloer zag zitten. …”He Marie, wat gebeurt er? Over een kwartiertje moeten jullie vertrekken!”… “Ik wil dood mama!... ik krijg een baard, net als papa… kijk maar!”… De tranen liepen over haar wangen terwijl ze haar stiefmoeder toonde wat de natuur haar had aangedaan. Leonore haastte zich naar de badkamer en ze kwam even snel weer terug met een pincet waarmee ze kordaat in enkele korte rukjes de haartjes verwijderde. …”Ziezo lieverd, ze zijn weg!”… “Maar die gaan terugkomen mama! Ik zal nooit een jongen kunnen krijgen!”… Ze keek haar dochter recht in de ogen. …”Luister Marie, aan je piemeltje kunnen we niets doen, maar net zoals je borstjes zal krijgen, zo zullen we samen, jij en ik, de strijd aanbinden met de haartjes op je aangezicht. Eerst met het pincet en nadien leer ik je wel hoe je met warme was een fluwijnzachte huid krijgt!… En wat nog veel belangrijker is… ik ben ervan overtuigd dat je ooit een fantastische jongen gaat ontmoeten die van meisjes als jij houdt! Bij William val je alvast in de smaak!”… Marie was door de woorden van haar moeder een stuk rustiger geworden, maar ze begon nu stilaan te beseffen hoe moeilijk het zou zijn om aan een normaal leven te kunnen beginnen. …”Ik wilde eerst William beter leren kennen omwille van de band met mijn broertje, maar toen hij gisteren tegen me sprak, voelde ik mezelf helemaal warm worden. Mama, hoe gaat hij reageren als hij ziet dat ik…?”… Marie verwees met een gebaar van afkeuring in de richting van haar ongewenste mannelijkheid die haar de voorbije nacht ongekende signalen had gegeven. Signalen die er haar attent op hadden gemaakt dat ze seksueel actief begon te worden, maar ook dat een deel van haar lichaam altijd mannelijk zou blijven. Haar liefdesleven zou voor altijd gedoemd zijn tot homoseksuele relaties. Eigenlijk wilde ze alleen maar een doodnormaal meisje zijn dat het recht heeft om op jongens verliefd te worden. Haar stiefmoeder had er zich reeds lang aan verwacht dat dit soort levensvragen zich zouden gaan stellen. Leonore wiste alle sporen van elke traan, poederde het jonge gelaat van haar dochter en trok enkele discrete potloodlijntjes die van Marie een beeldje maakten dat geen enkele jonge man in de stad onverschillig zou laten. …”William hoeft vandaag nog niets te weten van wie of wat je echt bent lieverd. Maak er gewoon een gezellige eerste kennismaking van en verder zien we wel wat er van komt!”…
Claire en Sylvie stonden beneden reeds minutenlang ongeduldig te wachten toen tante Sofie vanuit de hal riep dat het rijtuig was gearriveerd.
Het Savoie Hotel bevond zich in een statig gebouw dat heel wat hoog bezoek uit binnen- en buitenland over de vloer kreeg. Niet alleen beroemde kunstenaars, maar ook diplomaten en hooggeplaatste militairen ontmoetten elkaar geregeld in de bombastische salons die van het hotel een soort officieus paleis maakten waar de Franse buitenlandse politiek druk besproken werd. Er waren die middag uitzonderlijke veiligheidsmaatregelen getroffen omdat de bekende brigadegeneraal Napoleon Bonaparte er een ontmoeting zou hebben met Italiaanse overgelopen officieren. Frankrijk was in die tijd zowat met half Europa in oorlog om de ideeën van de revolutie te exporteren. Helemaal geen kader dus voor een gezellig zondags theekransje tussen een violist en enkele van zijn aanbidsters. Terwijl Claire en Sylvie zich uitermate gecharmeerd voelden door de talloze knappe uniformen, werd het vrouwelijk gezelschap aan de ingang onderworpen aan een grondige controle. Er werd naar hun identiteitspapieren gevraagd en met wie ze hadden afgesproken. Toen Sofie de Engels klinkende naam William Lawson uitsprak, werden ze alle vier argwanend bekeken door de wachtofficier van dienst die hen vroeg om even plaats te nemen in een aparte kamer. Sylvie vroeg haar tante geamuseerd of zij nu gearresteerd zouden worden, terwijl voor Marie het wachten oneindig lang duurde. Enkele minuten later kwam de officier terug in het gezelschap van een bekend gezicht. William bedankte beleefd de knappe militair die door Sylvie de ganse tijd als een verleidelijk object werd geobserveerd. Marie was instinctief recht geveerd vanaf het ogenblik dat ze William had zien binnenkomen, maar haar tante wees er op dat dit niet behoort tot de etiquette van een fatsoenlijke jongedame. Toch kwam de jonge violist recht op haar af en met een diepe buiging gaf hij haar een handkusje. …”Mademoiselle Marie, ik ben zo vereerd dat jullie gekomen zijn!”… Ze werd weer eens overvallen door diezelfde diepe intense warmte die ze sedert slechts één etmaal kende, een gevoel dat ze nooit meer kwijt wilde. Ook tante Sofie, aan wie hij onmiddellijk zijn respect toonde, was danig onder de indruk en zij liet haar morele goedkeuring al vlug merken door een knipoogje in de richting van haar nichtje. …”Als jullie mij willen volgen dames, ik heb een leuk tafeltje voor ons voorbehouden in de orangerie.”…
Wordt vervolgd
Klik op de onderstaande muzieklink om nog beter in de sfeer te komen:https://www.youtube.com/watch?v=YVpl-RNzdE4
EPISODE 21
Iedereen viel als een blok in slaap, behalve Marie. Als haar meisjeshart zou blijven tekeer gaan zoals het nu bezig was, dan zou ze de ganse nacht geen oog meer toe doen. Het gezicht en de stem van William bleven onophoudelijk door haar hoofd spelen. Aandacht krijgen van de jongens op straat vond ze wel leuk, maar daar bleef het bij. Dit was anders, ze wilde gewoon heel dicht bij hem zijn. Misschien was dit wel de verliefdheid waarover ze zo veel had horen vertellen door vriendinnetjes op school die telkens in hysterische en giechelende monstertjes veranderden wanneer het onderwerp “jongens” aan bod kwam. Marie hield zich in dergelijke situaties zo goed als mogelijk op de achtergrond. Er zou wel eens over echte ‘meisjeszaken’ kunnen gesproken worden waarbij ze ten allen prijze wilde vermijden om meegesleept te worden in een gesprek over piemels. Het zou een regelrechte ramp zijn moest het bekend geraken dat zij er eentje had hangen en dat ze in feite niet diegene was voor wie ze zich de ganse tijd had voorgedaan. Marie moest er niet aan denken wat voor schandaal dit zou uitlokken en wat de gevolgen voor zichzelf en haar familie zouden zijn. Haar geheimpje moest bewaard blijven!
De gedachte alleen al dat ze de volgende dag William zou terugzien, maakte haar gek. Toen overkwam het haar weer: haar kleine penisje kwam plots rechtop staan en korte tijd nadien schokte haar onderlichaam waarbij ze nattigheid voelde. Ze twijfelde of er iets is mis was, maar ze voelde zich zodanig hemels dat ze het liet gebeuren. Het ging voorbij, veel sneller dan het was opgekomen. Om haar nachtkleedje niet te besmeuren, hield ze het voorzichtig weg van haar buik en ging ze op haar tippen naar de badkamer om te checken wat haar was overkomen. Ze beefde nog een beetje toen ze in het kaarslicht zag dat ze alvast niet gebloed had, zoals dat enkele weken voordien bij haar nichtje gebeurd was. Claire was schreiend en in paniek naar haar moeder gelopen toen ze ‘s morgens met een bebloed slipje was opgestaan. Het leek eerst wel een drama wat haar was overkomen en toch werd er nadien nooit meer over gepraat. Ook Sylvie vond het niet nodig om Marie verder in te lichten en wuifde het voorval weg als ‘iets tussen moeder en dochter’. Met vrijwel al haar probleempjes kon Marie tot dan toe terecht bij Leonore, maar hier was ze toch een beetje gegeneerd. Vooral omdat het te maken had met wat ze voor een jongen voelde. Dit moest te maken hebben met een belangrijk verschil tussen jongens en meisjes, zo dacht ze. Gek genoeg stond ze er op dat ogenblik niet bij stil hoe haar violist zou reageren op haar mannelijk geslacht. Het leek wel een evidentie dat ze voor elkaar gemaakt waren. Ze was verliefd geworden.
De spiritueel erotisch geladen korte nacht had de volgende morgen niet gezorgd voor een tekort aan energie. Integendeel, de eerste seksuele ontlading had plaats gemaakt voor kriebels in de buik waardoor ze klaarwakker als eerste in de keuken stond van het nog slapende huis. Marie had in de weekends al dikwijls voor het ontbijt gezorgd, maar deze keer wilde ze er iets speciaals van maken om haar familie te tonen hoe graag ze hen wel zag. De lentebloempjes in de tuin brachten haar op het idee om bij ieder bord een vers geplukt exemplaartje te leggen en dus trok ze in haar half-doorzichtige nachtjapon de tuin in. Leonore, die de geluidjes in de keuken had gehoord, kwam naar beneden en zag dat de deur naar de tuin halfopen stond. Ze zag Marie gehurkt bij een perkje zitten. De zon, die net was opgekomen, scheen fel in de rug van het plukkende meisje waardoor Leonore ongewild maar duidelijk de contouren van Marie’s mannelijke delen kon waarnemen die op korte tijd in volume waren toegenomen . …”Marie, kom onmiddellijk naar binnen en trek een slipje aan voordat de rest je zo ziet!”… Ze schrok hevig, sprong recht en besefte plots dat ze er niet al te zedig bijliep. …”Oh mama, excuseer, ik wilde enkel de tafel mooi maken voor jullie”… “Ik weet het wel schat en dat is heel erg lief, maar voortaan wil ik dat je heel wat discreter omgaat met…je weet wel”… Leonore nam haar in de armen. Marie voelde zich zodanig geborgen bij haar stiefmoeder dat ze een ogenblik twijfelde om te vertellen wat ze de afgelopen nacht had meegemaakt. Toen kwam het er beetje bij beetje uit: …”Mama, ik heb vannacht over William gedroomd en ik… mijn lichaam deed plots rare dingen waardoor mijn piemeltje nat werd.”… Ze begon zachtjes te wenen terwijl Leonore haar recht in de ogen keek. …”Lieverd, je bent voor de eerste keer klaargekomen, je hebt geëjaculeerd zoals men dat noemt. Dat gebeurt nu eenmaal zo bij jongens. Er is helemaal niks mis met je, maak je maar geen zorgen!”… Dergelijke zaken had ze in feite met haar stiefvader moeten bespreken, maar ten huize van de familie Dupont-d’Amarque werd sowieso al weinig over seksualiteit gesproken, laat staan over de liefde tussen twee mensen van hetzelfde geslacht.
Het werd een super gezellig ontbijt waarbij nog druk nagepraat werd over het concert in de Opera. Papa Jean gaf Marie complimentjes voor de wijze waarop de tafel was gedekt en vroeg haar wat ze van het ballet vond waar ze zo naar had uitgekeken. Nog voor Marie kon antwoorden, stak Sylvie het vuur aan de lont: …”Ik denk dat ons Marie eerder oog had voor William en eerlijk gezegd niet alleen zijn viool heeft ons bekoord!”… “Meisjes, zijn jullie hier nog net niet iets te jong voor?”… vroeg Jean zich lachend af. Waarop tante Sofie laconiek opmerkte…”Jaja schoonbroer, onze meisjes worden stilaan groter, we zullen er moeten aan gaan wennen dat er nu en dan een mannennaam ter sprake gaat komen!”… Marie voelde weer die rare vlindertjes in haar buikje en werd opvallend stil. Sylvie daarentegen, was nu echt op dreef gekomen…”En weten jullie wat? William heeft ons drieën vanmiddag op de thee gevraagd!”… Claire, die het rendez-voustje, graag anders geregeld had gezien, draaide met de ogen. …”Nu nog mooier!”… zei Jean geërgerd. …”Jullie zijn net 12 en 13 jaar! Het is ongehoord om zonder ons te raadplegen afspraakjes te maken met jongens!”… In tegenstelling tot zijn vrouw, was het bij Jean nog niet doorgedrongen wat de achtergrond van William was en Leonore wilde daar voorlopig ook niet op doorgaan. Tante Sofie wilde er de goeie sfeer in houden en vroeg Marie waar ze hadden afgesproken. …”Kijk eens aan Jean, de drie jongedames gaan op de thee in het Savoie, op zulke deftige locatie kan toch niets mislopen! Ik doe een voorstel en ga met jullie mee. Jonkheer William zal zeker geen bezwaar maken tegen mijn aanwezigheid.”… Jean ging akkoord, met weliswaar gemengde gevoelens.
Wordt vervolgd
